Kacarita ana ing negara Ayodya, (dudu Ayodyakarta Hadiningrat Hloooowwww…! ^_^), dipimpin dening Prabu Dasarata. Prabu Dasarata iku kagungan garwa (garwa –> sigaraning nyawa = belahan jiwa) cacahe 3, yaiku Dewi Sukasalya, Dewi Kekayi, lan Dewi Sumitra. Saka 3 garwa iku, Prabu Dasarata kagungan putra papat. Saka Dewi Sukasalya, kagungan putra asmane Rama, saka Dewi Kekayi kagungan putra asmane Barata, lan saka Dewi Sumitra kagungan putra asmane Leksmana lan Satrugna.
Sawise kabeh dewasa, Rama, Barata, Leksmana, lan Satrugna dadi wong kang gagah prakosa lan trampil anggone perang apa meneh anggone nggunakake panah. Ketrampilan iku mau sing maringi piwulang yaiku gurune, sing asmane Begawan Wismamitra. (ingat, bukan Begawan Solo lho yaaa! -_-“). Nah,,,lanjooouuuttt….!
Bagawan Wismamitra, paring dhawuh karo Rama, supaya melu sayembara ana ing negara Manthili. (Rama gelem nampa dhawuhe gurune. Lha ngapa???? Mergane, Rama iku murid sing apik, setya lan tuhu/manut marang gurune. Murid sing apik gitu loohhhh!!!). Sayembara iku isine: Sing sapa wonge bisa ngalahake prajurit-prajurit ana ing Manthili, bakal oleh bebana alias hadiah, yaiku putri kang ayu, sulistya ing warni sing asmane Dewi Sinta. (dudu Bu Ang lohh… ^,^v).
Rama bisa menang ana ing sayembara kasebut banjur oleh hadiah, yaiku ngepek bojo Dewi Sinta. Sawise nglamar Dewi Sinta (cara anggone nglamar kaya sing wis tau disinau ana ing SMA kae.. ^_^), Rama banjur ngejak mulih Sinta menyang Ayodya. Ana ing satengahing wana/alas, kekarone diadhang dening raseksa sing jenenge Ramabargawa. Ramabargawa nantang Rama, yen bisa menthangake (ngelar) gandhewane (panahe) Ramabargawa, mula oleh liwat lan nerusake lakune menyang Ayodya. Ananging yen Rama ora bisa menthangake gandhewa, Rama bakal dipateni lan Dewi Sinta bakal dijaluk. (Sinta panik beud, wedi yen Rama ora bisa menthangake gandhewa). Nanging Rama kanthi gagah nampa gandhewa banjur dipenthangake kanthi gampang lan diarahake Ramabargawa. Ramabargawa bajur isin, lan lunga mabur menyang Kahyangan. (sadurunge, pesen tiket Kahyangan Airlines dhisik, trus take off dehhh..
Rama lan Sinta banjur nerusake mulih menyang Ayodya. Sawise tekan Ayodya, disambut bungah karo wong tuwane. Bapake Rama, yaiku Prabu Dasarata, banjur paring dhawuh marang Rama. Prabu Dasarata dhawuh marang Rama supaya dadi ratu ana ing Ayodya nggenteni bapake. (Rama gelem nampa dhawuhe wong tuwane. Lha ngapa hayooo??? He ‘emh! Mergane, Rama iku anak sing apik, tuhu, bekti marang wong tuwane. Anak sing top markotop gitu loohhh..!!). Nah, nalika Prabu Dasarata ngendika kaya mengkono marang Rama, garwane Prabu Dasarata yaiku Dewi Kekayi mireng. Dewi Kekayi banjur matur marang garwane;
“Papah…” (cieeehh??)
“Iya, Mah..” (halah)
“ Panjenengan rumiyin nate janji dhateng kula, menapa kemutan, Kangmas?” pitakone Dewi Kekayi marang garwane.
“Janji apa dhik Kekayi?” wangsulane Prabu Dasarata.
“Rumiyin panjenengan janji dhateng kula, menawi kula saged gadhah anak jaler saking panjenengan, mila putra kakung panjenengan menika ingkang badhe nggentosi panjenengan mimpin Ayodya menika. Ananging, kenging menapa kala wau panjenengan dhawuh dhateng Rama, supados nggantos panjenengan?”
“Apa iya?” pitakone Prabu Dasarata sambi ngeling-eling janjine.
“Inggih, Kangmas. Menapa boten kemutan?”
“Owalah… iya Dhiajeng, aku kelingan!!! Mbiyen aku nate janji marang sliramu. Wadhuh, banjur kepriye iki. Aku wis kebacut omong karo Rama.” Prabu Dasarata emeng/bingung, amarga dheweke wis dhawuh marang Rama, ning ya kelingan marang janjine.
Ing wasana, kanthi wicaksana, Prabu Dasarata ngendika marang Rama.
“Rama, awakmu wis ngerti manawa Sabda Pandhita Ratu Tan Kena Wola-Wali. Apa wae kang dadi sabdane utawa omongan/ucapane ratu/pemimpin ora kena diblenjani/dilanggar. Isining ati mung tresna karo awakmu, nanging amarga janjiku marang ibumu, Dewi Kekayi iku mau ngger, mula dakjaluk sasuwene 12 taun awakmu sakloron padha nglembara (mengembara) ing alas Dandaka, kanthi dikancani adhimu, Leksmana.” Mangkono kersane Prabu Dasarata marang Rama.
“Inggih, Bapak, kula sendika dhawuh…” wangsulane Rama nampa dhawuh saka bapakne kanthi lilaning manah.
Sapengkere ditinggal Rama, Sinta, lan Leksmana, Prabu Dasarata gerah nganti tekane seda. Sasedane Prabu Dasarata, negara Ayodya ora ana ratune. Kudune Barata kang mimpin Ayodya, kaya apa kang dijanjekake Prabu Dasarata. Ananging Barata ora gelem amarga ngrumangsani yen kang trep jumeneng nata utawa mimpin ing Ayodya yaiku kakangne, Rama sing saiki ana wana Dandaka. Mula, Barata banjur nusul menyang Dandaka, nyuwun supaya Rama kondur ana Ayodya amarga rakyat wis ngantu-antu/ngarep-arep supaya Rama mimpin Ayodya.
Rama ora langsung kondur menyang Ayodya kaya panjaluke Barata. Rama gelem kondur menyang Ayodya yen wis rampung anggone nglembara ing alas kanggo netepi janji lan dhawuhe bapakne, yaiku nglembara suwene 12 taun. Rama percaya yen rakyat Ayodya iku setya tuhu marang dheweke, mula Rama banjur paring trumpah (sandhal selop) supaya diselehake ana ing kraton minangka simbol, gantine Rama dadi ratu ing Ayodya. Barata banjur bali ana Ayodya kathi nggawa trumpah lan bakal ngumumake marang rakyat Ayodya.
…
Cerita selanjutnya:
Setting = di hutan Dandaka
Ing sawijining dina, Dewi Sinta lagi lungguh, sante2… Dumadakan weruh kidang emas (dudu kidang Inova) nyedhaki dheweke. Sinta banjur kepranan ing ati alias tersepona, lan kepengin nduweni kidang kasebut. Sinta banjur nyuwun marang garwane, Rama supaya nyekel kidang kasebut kanggo dheweke. Singkat kata singkat cerita, Rama banjur lunga nguyak kidang kasebut kanggo Sinta, nanging sadurunge dheweke pesen karo Leksmana, supaya njaga Sinta.
“Maaaan….. woyooo Maaaan…! Leksmana…. Mrenea!” (hadah -_-“) Rama nyeluk adhine.
“Dalem Kangmas, wonten menapa?” wangsulane Leksmana.
“Ngene, aku meh lunga nyekel kidang emas kanggo bojoku. Tulung jaganen bojoku, aja nganti kena bebaya apa wae. Mergane aku lagi ora neng sisihe, mula aku njaluk supaya sliramu standby njaga Sinta. Tulung ya, Man. Aja nganti koktinggal-tinggal lho.” Panjaluke Rama marang Leksmana.
“Oh inggih kakang, beres! Kula janji badhe njagi Dewi Sinta.” Jawabe Leksmana karo ngacungi jempol.
Rama lunga nggoleki kidang emas kang sejatine iku mung tipu muslihate Rahwana (Rajane Alengka) kang kepengin nyulik Sinta. Sinta ngenteni kondure garwane kanthi dikancani lan dijagani Leksmana.
Amarga wis sawetara wektu kok Rama durung kondur, mula Sinta njaluk supaya Leksmana nusul kakangne kang lagi nggoleki kidang emas mau. Nanging Leksmana ora gelem mergane dheweke uwis janji marang Rama ora bakal ninggal Sinta.
“Leks, mbok kana susulen kakangmu, kok durung kondur-kondur ta ya,,,!” panjaluke Sinta.
“Mbok dipuntengga kemawon ta, Mbakyu, mangke rak nggih kondur. Tenang saja, gitu.!”
“Ah ning aku ki kuwatir, gek-gek kakangmu ki kenapa-kenapa. Kana ta susulen!” Sinta merengek2. He
“Ampun menggalih mekaten, Mbakyu. Sabar mawon, mangke Kang Rama mesthi kondur ngasta kidang emas kangge Mbakyu.”
“Aa…. Tulung susulen Leks! Pokoke kana ndang digoleki!” rengekan Sinta semakin membahana. 0_0
“Nyuwun pangapunten Mbakyu, kula sampun janji dhateng Kang Rama supados njagi panjenengan lan mboten badhe nilar panjenengan piyambakan. Mu’up.”
“Tenang wae Leks, aku ora bakal kenapa-kenapa. Aku janji ora bakal neng ngendi2. Ning susulen kakangmu!”
Leksmana galau, akhire dheweke gelem nuruti panjaluke Sinta.
“Mmm… nggih… menawi makaten kersanipun Mbakyu, kula badhe bidhal madosi Kang Rama. Nanging Mbakyu, kula suwun panjenengan kersa nglampahi panyuwun kula.”
“Panjalukmu apa Leks? Bakal tak turuti. Tenin. Ciyuz..!”
“Kula badhe ndamel rajah (mantra) kangge ngupeng panjenengan supados saged njagi panjenengan saking bebaya menapa kemawon. Nanging panjenengan ampun ngantos medal saking bunderan rajah menika.” Leksmana nduduhake area kang wis diwenehi rajah. Ngubengi panggonane Dewi Sinta.
“Walah iya, beres Leks! Wis kana ndang budhal!”
“Saestu lho Mbakyu Sinta, ampun ngantos medal saking rajah menika ngantos kula lan kang Rama dumugi mriki malih.” Pesene Leksmana banjur budhal nusul Rama.
Rahwana kang gawe tipu muslihat supaya Rama lunga, wis kasil; lan Leksmana uga wis ora njagani Sinta. Mula Rahwana banjur ngleksanakake niyate nyulik Sinta. Nanging Rahwana isih durung isa, amarga ana rajah kang wis digawe Leksmana mau. Rahwana banjur nyamar dadi pengemis tuwa kang mesakake banget. Rahwana kang awujud pengemis mau nyedhaki Sinta supaya Sinta banjur bisa nulungi dheweke lan metu saka rajah.
Apa yang terjadi selanjutnya????
Sinta akhire metu saka rajah!!! (hhhahhh??? Appppaahhh???!!!) lan singkat kata singkat cerita,,,, pengemis iku mau malik dadi wujud asline, yaiku Rahwana lan wusanane nyulik Sinta.
“Hahahahah… Sinta… kowe tak culik!” clathune Rahwana.
Sinta njawab, “Yuk…!” (lhohhhhh???????) hehehe (guyon, gen ketok alay). Hehe
Rahwana nuli mabur kanthi nggawa Sinta. Ana ing angkasa, dheweke pethukan karo manuk Garudha kang arane Jatayu. Jatayu perang karo Rahwana kepengin nyelamatake Sinta, nanging Jatayu kalah. Mula Sinta banjur digawa ana Alengka dening Rahwana, diwenehake (disekap) ana Taman Argasoka/Asoka.
Sawise Rama lan Leksmana pirsa yen Sinta diculik, mesthi wae sedhih. Banjur dumadakan ana Anoman kang diutus supaya ngewangi Rama nggoleki Sinta ana Alengka. Rama banjur paring ali-ali marang Anoman supaya Sinta percaya lan kanggo bukti yen Anoman iku pancen utusane Rama.
Anoman budhal menyang Alengka. Ana ing taman Argasoka, Anoman ketemu karo Sinta, lan menehake bukti iku mau. Sadurunge bisa ngejak mulih Sinta, para prajurit Alengka ngonangi yen Anoman bakal nyelamatake Sinta. Anoman dipanah nganggo panah kang ana genine, nanging mesthi ora kena alias mleset. Malah ngobong taman lan kerajaan Alengka. Anoman banjur matur marang Rama, akhire Rama sawadyabalane banjur menyang Alengka. Akhire dumadi perang antarane Rama karo prajurit2 Alengka. Rahwana njaluk tulung marang adhine, Wibisono supaya diewangi perang. Nanging Wibisono ora gelem amarga ora seneng karo tumindake kakangne kang nyulik Dewi Sinta. Wibisono malah akhire mbela Rama amarga dheweke iku seneng mbela bebener.
Rahwana banjur njaluk tulung marang adhi sijine, yaiku Kumbakarna. Kumbakarna kang wektu iku lagi turu, digugah dening Rahwana.
“Heeehhhh Kumbakarna, tangia, ewangana aku perang mungsuh Rama!”
“mmmhh… wegah! Aku ora seneng karo tumindakmu iku Kang. Dadi yen saiki kedadeane kaya ngene, kuwi wis resikomu. Aku gemang ngewangi.” wangsulane Kumbakarna lan nerusake anggone turu.
“Hehhh!!!! Kumbakarna! Karepmu kepriye??? Negaramu iki wis meh ambruk. Wis meh ajur, kalah karo Rama. Kok kowe malah mung turu!” Rahwana nesu, lan ngece Kumbakarna.
Kumbakarna akhire gelem tangi, banjur clathu.
“Kang, aku gelem perang, ning ateges ora mbelani awakmu kang degsura iku Kang. Aku bakal medhun perang mungsuh Rama, amarga aku mbelani negaraku iki, Alengka!” wangsulane Kumbakarna, banjur maju perang mungsuh Rama sawadyabala.
Akhire, Kumbakarga uga gugur ana ing peperangan iku. Mula Rahwana maju perang, ing wasana Rahwana mati kena panah pusakane Rama.
… perang usai… hhhhh -_-“
Sawise Rahwana gugur, Sinta ngadhep Rama kekanthi dening Anoman. Ananging Rama ora gelem nampa Sinta meneh amerga dheweke ora percaya maneh yen Sinta isih suci lan setya marang dheweke sasuwene ana Alengka. Mula Rama njaluk bukti marang Sinta, kanggo mbuktekake kesuciane. Yen Sinta pancen isih suci (similikiti weleh2. He), mula dheweke menawa nyegur ing latu ora bakal kobong lan tetep wutuh. Nanging menawa dheweke wis ora suci maneh, mula dheweke bakal kobong. Mula Sinta banjur mbuktekake, lila legawa kanthi nyemplung ana ing latu (geni). Plung….!
(Jueng…..jreeeeeng…..! tadaaaaaaa….!)
Sinta bisa metu saka geni kasebut, ateges dheweke pancen isih suci, lan setya marang Rama. Akhire Rama percaya meneh lan gelem nampa garwane iku kanthi gumbiraning manah.
Hmmmh… hepi ending gitu…
Semanten cariyos bab Ramayana ingkang kula mbabar kanthi cara kula, nyuwun pangapunten menawi kathah kalepatan. Kula tambahi kanthi wontenipun basa2 ingkang ‘gaul’ utawi ‘alay’ supados langkung ndudut ati dhateng para pamaos. Matur nuwun.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar